Venezuela |
okt 2022
Bron: Roger D. Harris, 
popularresistance.org, 13 oktober 2022 ~~~

Omgaan met zelf veroorzaakte tegenstrijdigheden.

Het naadloze officiële beleid van de regeringen Trump en Biden is dat Juan Guaidó de “interim-president” van Venezuela is. De VS zitten dus gevangen in de zelfveroorzaakte fictie dat ze te maken hebben met een machteloze marionet, omdat ze de democratisch gekozen Nicolás Maduro niet accepteren. Hoewel Trump zich uiteindelijk in Mar-a-Lago heeft teruggetrokken, blijft Guaidó vragen om op het feest te worden uitgenodigd, tot grote verlegenheid van Biden.

Een verwant dilemma van eigen makelij zijn de Amerikaanse sancties tegen Venezuela’s olie-industrie en het tegelijkertijd nodig hebben van de brandstof. Het is nog niet zo lang geleden dat Venezuela de VS voorzag van een aanzienlijk deel van hun dagelijkse olieconsumptie. Nu wordt Uncle Sam geconfronteerd met prijsinflatie aan de benzinepomp en de onvermijdelijkheid van onderhandelingen met een regering die hij niet erkent.

Evenzo worden de VS geconfronteerd met een toestroom van Venezolaanse immigranten die de economische omstandigheden ontvluchten die zelf het gevolg zijn van de Amerikaanse sancties. “Omdat de VS de diplomatieke betrekkingen met de regering-Maduro heeft verbroken,” meldt de New York Times, “kunnen Venezolaanse migranten niet gemakkelijk worden teruggestuurd – een belangrijke reden waarom ze in golven aan de grens aankomen”.

Juan Guaidó – schijnpresident van Venezuela

Toen de VS de toen 35-jarige Amerikaanse veiligheidsagent als president van Venezuela koos, moet dat voor zijn kiezers als een verrassing zijn gekomen. Uit een nationale opiniepeiling bleek dat 81% van hen de naam Juan Guaidó niet herkende, die zelfs nog nooit aan een nationale verkiezing had deelgenomen.

Guaidó was in januari 2019 hoofd van de Nationale Assemblee van Venezuela geworden toen, in een roulatieschema, zijn partij aan de beurt was om die positie aan te wijzen. De Amerikaanse regering had geen trek in de linkse Venezolaanse president en vicepresident. Dus, de democratische stemming van het volk negerend, kozen de VS ervoor om de persoon te benoemen die volgens de Venezolaanse grondwet pas derde werd in de leiderschapsopvolging.

Een maatstaf voor de imperiale invloed van de VS: meer dan vijftig landen volgden aanvankelijk het Amerikaanse dictaat en erkenden Guaidó. Guaidó, altijd populairder in het buitenland dan in eigen land, ging op een internationale tournee, waar hij door zowel de Amerikaanse president Trump als House Speaker Pelosi in de bloemetjes werd gezet. Ondertussen bleven de VN en een meerderheid van de soevereine staten van de wereld de regering-Maduro erkennen.

Momenteel is de heer Guaidó nog steeds de aangewezen “interim-president” van Venezuela voor de VS, hoewel slechts een handvol andere staten die fantasie nog steeds in stand houden. Hij is zelfs geen afgevaardigde meer in de Nationale Assemblee, waardoor hij geen constitutionele aanspraak meer kan maken op het leiderschap.

Afgelopen maart en juni bezochten hoge Amerikaanse delegaties Venezuela om president Maduro rechtstreeks te ontmoeten, terwijl de ongelukkige Guaidó werd genegeerd. Toen Biden, eveneens in juni, zijn “Democratietop” voor de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS) organiseerde, stond Juan Guaidó niet op de gastenlijst van de staatshoofden van het halfrond.

Op 6 oktober stemden negentien landen op de vergadering van de ministers van Buitenlandse Zaken van de OAS om de delegatie van Guaidó als erkende vertegenwoordiger van Venezuela te verwerpen; slechts vier landen stemden voor. Hoewel de stemming niet de vereiste supermeerderheid van 24 stemmen voor uitwijzing opleverde, koos Guaidó’s “gezant” ervoor om de vergadering in Lima niet bij te wonen. [De Peruaanse hoofdstad had eerder zijn naam verbonden aan de “Lima-groep” van anti-Venezolaanse landen. Maar, zoals de huidige Peruaanse minister van Buitenlandse Zaken Cesar Landa opmerkte, is die groep “opgehouden te bestaan”.]

New York Times adviseert het Amerikaanse imperium hoe het efficiënter kan werken

William Neuman adviseert in een opiniestuk in de New York Times: “De VS kan de fictie dat Juan Guaidó de president van Venezuela is niet in stand houden.” De voormalige Times-verslaggever en bureauchef voor de Andes-regio biedt aan de imperialisten te helpen met hun “incoherentie”-probleem.

Hij merkt op dat “de Guaidó-truc” is mislukt en dat de meeste Venezolanen, en het grootste deel van de internationale gemeenschap, verder zijn gegaan,” zegt hij: “Feit is dat de heer Maduro president van Venezuela is en de heer Guaidó niet.”

Neuman prijst Guaidó voor het tonen van moed. En inderdaad, er is lef voor nodig voor de schijnpresident om zijn gezicht in het openbaar te laten zien. Guaidó’s pleidooi voor repressieve Amerikaanse sancties tegen Venezuela heeft hem zeer impopulair gemaakt. In een recente video wordt Guaidó tijdens een bezoek aan de staat Sucre fysiek mishandeld door zijn eigen mensen.

Neuman geeft toe dat de door de VS gesteunde oppositie “nooit een levensvatbaar plan heeft gehad, behalve vage hoop op een militaire coup of een interventie van de VS”. Hoewel dit allesbehalve democratische vormen van politieke expressie zijn, blijft de voormalige Times-verslaggever erbij dat de oppositie de “belangrijkste politieke kracht in het land is die zich inzet voor democratie en de verdediging van de mensenrechten”.

De VS heeft tientallen miljoenen dollars uitgegeven om in Venezuela een oppositie te kweken die trouw is aan het buitenlands beleid van de VS. Maar om het kinderrijmpje te parafraseren, “alle paarden van de koning en alle mannen van de koning konden de oppositie niet weer bij elkaar brengen.” Neuman klaagt: “De Venezolanen hebben genoeg van oppositiepartijen die vaak meer geïnteresseerd lijken in het onderling ruziën dan in het verbeteren van het lot van het land.”

In een veelzeggende waarheid, merkt Neuman op: “Maduro is nu sterker dan drie jaar geleden en de oppositie is in wanorde.

Venezolaanse regeringsgesprekken met oppositie vastgelopen…

Op aandringen van Washington heeft de regering-Maduro onderhandeld met de oppositie. Maar Caracas heeft zich een jaar geleden uit de besprekingen teruggetrokken uit protest tegen de ontvoering van een Venezolaanse diplomaat door de VS. Op 16 oktober 2021 werd de Venezolaanse speciale gezant Alex Saab ontvoerd uit zijn door de VS opgelegde detentie in Cabo Verde en opgesloten in Miami.

De VS hebben Alex Saab beschuldigd van samenzwering om geld wit te wassen. Venezuela houdt vol dat de diplomaat in het kader van legale internationale handel humanitaire goederen aanbood. Bovendien wordt hij geacht te zijn beschermd tegen arrestatie en detentie krachtens het Verdrag van Wenen inzake diplomatieke betrekkingen, dat ook door de VS is ondertekend.

De VS wil Venezuela terug aan de onderhandelingstafel met de oppositie. Maar Venezuela heeft de vrijlating van Alex Saab als voorwaarde gesteld voor hun terugkeer. Beide partijen zijn het erover eens dat Saab heeft geholpen om de Amerikaanse sancties tegen Venezuela te omzeilen.

Mogelijke ontdooiing van de betrekkingen tussen de VS en Venezuela.

Nu de inflatie in de VS en internationaal sterk is gestegen, onder meer door brandstoftekorten als gevolg van door de VS opgelegde sancties tegen olieproducenten zoals Venezuela (en Rusland), kan Washington zich genoodzaakt zien de gevolgen van zijn beleid om het regime in Venezuela te veranderen, onder ogen te zien.

Vanaf 2017 hebben de VS een reeks steeds draconischer maatregelen opgelegd met de uitdrukkelijke bedoeling Venezuela’s olie-industrie, de belangrijkste bron van inkomsten van het land, plat te leggen. Er werden zowel directe als secundaire sancties opgelegd in wat neerkwam op een olie-embargo.

Venezuelanalysis rapporteerde: “De door de VS geleide economische blokkade heeft ook geleid tot het bevriezen en in beslag nemen van Venezolaanse activa in het buitenland, waaronder oliedochter CITGO, 31 ton goud dat bij de Bank of England is gedeponeerd en een aantal bankrekeningen.”

Onlangs hebben Amerikaanse oliemaatschappijen zoals Chevron, waarvan de winstgevende concessies in Venezuela door de sancties werden stilgelegd, druk uitgeoefend op de regering Biden om hen toe te staan hun activiteiten te hervatten.

De noodzaak voor de VS om de sancties te versoepelen zodat Venezuela weer olie kan exporteren naar zijn vroegere grootste klant werd nog duidelijker toen het OPEC+-kartel (waartoe ook Rusland behoort) op 6 oktober besloot de olie-export met twee miljoen vaten te verminderen om de prijzen hoog te houden door het aanbod te beperken.

De Wall Street Journal speculeerde diezelfde dag dat de “VS de sancties tegen Venezuela wil versoepelen” in de hoop de olieproductie in Venezuela te stimuleren. De industriële uitgever OilPrice.Com meldde: “VS overweegt sancties Venezuela te versoepelen om olietoevoer te stimuleren”, wat werd overgenomen door de  Business Standard, Politico, en MarketWatch

Niettemin heeft de regering Biden tot dusver elk gerucht over ontspanning snel de kop ingedrukt. Een woordvoerder van de Nationale Veiligheidsraad van de VS heeft onmiddellijk de vrees van Amerikaanse congresleden aan beide zijden van het gangpad weggenomen dat de illegale en moorddadige strategie van Washington ten einde zou lopen: “Ons sanctiebeleid ten aanzien van Venezuela blijft ongewijzigd.”

Die beleidsverlamming zou zich kunnen ontwikkelen nadat de politieke druk van de tussentijdse Amerikaanse verkiezingen voorbij is. De VS zou kunnen vinden dat het zijn sancties tegen Venezuela moet herzien, wat op zijn beurt zou kunnen leiden tot het dumpen van Juan Guaidó als “interim-president” en zelfs het vrijlaten van de gevangen diplomaat Alex Saab.

Topfoto: De leider van de door de VS gesteunde oppositie in Venezuela, Juan Guaidó, werd in juni fysiek aangevallen tijdens een bezoek aan een plattelandsgemeenschap.

Roger D. Harris is verbonden aan de 37-jarige mensenrechtenorganisatie Task Force on the Americas en aan de campagne FreeAlexSaab.

Tot april 2020 bijgewerkte overzichten (dank aan Romain Migus):