Bron: Fabrizio Casari 11 januari 2022 ~~~
Managua – Tijdens een sobere ceremonie is Comandante Daniel Ortega vandaag aan zijn vierde presidentiële termijn begonnen.
In aanwezigheid van internationale delegaties die 21 landen vertegenwoordigden en van meer dan 300 vertegenwoordigers van partijen en bewegingen uit Europa, de Verenigde Staten en Latijns-Amerika, te midden van rode en zwarte zakdoeken en witte guayaberas, droeg de Comandante voor de vierde achtereenvolgende keer de presidentiële sjerp.
Dit betekende het begin van een nieuw mandaat voor de Sandinistische leider, waardoor het FSLN zijn natuurlijke rol terugkreeg, die van regeringsleider.
Het volk, zijn vrienden, kameraden en broeders, vieren samen met hem de gebeurtenis. Zij die altijd en eeuwig het schild zijn geweest; en de jongeren die dat zullen worden. Zij zijn de voorhoede van fiere mensen, die rechtop staan en hun land verdedigen. Vrouwen en mannen die het lot van hun land hebben veranderd, tegen de belangen van de bankiers. Het gaat om een gezamenlijke strijd, om internationalisme en vriendschap; het is een gemeenschappelijk front dat gebaseerd is op wederzijds respect en wederzijdse solidariteit..
Er is Nicolás Maduro, president van Venezuela dat wordt belegerd,… maar wint? Een land dat afdaalde tot de hel maar nu weder opstaat.
Er is Miguel Díaz Canel, president van Cuba. Vertegenwoordiger van het Cubaans socialisme, dat wordt geblokkeerd maar nooit werd geïsoleerd. Het wint ondanks de bedreigingen.
De president van Honduras, die nog steeds in functie is, weet dat hij een groot risico neemt door aan deze inauguratie deel te nemen. Er zijn de voormalige presidenten van Guatemala en El Salvador en vooral de ministers van China, Rusland en Iran, die getuigen werden van de politieke realiteit in Nicaragua en haar rol op het Latijns-Amerikaanse schaakbord. Bijzondere nadruk werd gelegd op de aanwezigheid van de vicevoorzitter van de Chinese Volksvergadering (Parlement), de speciale gezant van Xi, met wie Nicaragua in de uren daarvoor talrijke contracten voor leveringen en diensten had ondertekend.
De aanwezigheid bij de inhuldiging van een regering van een groot deel van het continent dat de instellingen van de VS en de OAS niet erkennen, is ook de vrucht van het begin van een nieuwe opbouw van de betrekkingen tussen progressieve en socialistische landen, die reeds eerste belangrijke stappen hebben gezet op de recente CELAC-bijeenkomst in Buenos Aires. De weg werd geopend om te luisteren en elkaar te respecteren ondanks de meningsverschillen.
De afwezigen
Afwezig bij de inhuldigingsfeesten van Daniel Ortega en Rosario Murillo zijn de Verenigde Staten, de Europese Unie en de OAS, hetgeen aantoont welke politieke vooroordelen en criteria zij hanteren: als je voor onafhankelijkheid bent, als je Sandinistisch, socialistisch of anti-imperialistisch bent, dan word je niet erkend. Wie niet aanvaart zijn nationale soevereiniteit af te staan aan de instanties van het imperialisme, wordt niet gerespecteerd, hoogstens vernoemd; je bent geen land, je bent een vijand.
De OAS zegt dat zij geen verkiezingen zonder haar toezicht erkent, maar wanneer zij er wel toezicht op houdt, organiseert zij staatsgrepen. Het zegt dat het de democratie respecteert, maar erkent coup-regeringen. Het zegt ook dat het onregelmatige verkiezingen niet erkent, maar steunt als de vertegenwoordiger van Venezuela een man die nooit werd verkozen. En, paradox onder de paradoxen, Latijns-Amerikaanse landen die Guaido wel erkennen, laten hun ambassadeurs bij de OAS stemmen tegen de regeringen die wettig verkozen werden. Een voorbeeld van hypocrisie en politieke domheid, een voorbeeld van juridisch geklungel.
De rechtervleugel beweert dat de afwezigheid van Europa en de Verenigde Staten op het isolement van de Sandinistische regering wijst, maar de waarheid is precies het tegenovergestelde: afwezigheid is, net als aanwezigheid, een politiek feit. En als de VS en de EU de vijandigheid van het imperium en zijn aanhangers bevestigen, dan laten de anderen zien hoe Nicaragua rechtop staat en het internationaal recht respecteert. Het feit dat een land met zes miljoen inwoners, ter grootte van een regio van Italië en met een bbp dat op de 140ste plaats van de wereld staat, vertegenwoordigers van 2,5 miljard mensen bijeenbrengt in een ceremonie met weinig protocol maar met veel van politiek, toont aan dat Comandante Ortega in staat is Nicaragua in het centrum van het internationale schaakbord te plaatsen.
Nog vijf jaar
Het mandaat van Daniel Ortega is duidelijk: een politiek en sociaal experiment voortzetten en verbeteren dat al buitengewone resultaten heeft opgeleverd; veel meer dan velen hadden voorspeld in de nacht van 7 november 2006, toen de verkiezingsraad aankondigde dat na zestien bloedige jaren van honger en ellende, hongersnood, corruptie en repressie in naam van het liberalisme, de Sandinisten het land opnieuw regeerde. Na zestien jaar donkere nacht ging het licht weer aan: het volk werd tot president gekozen.
Het aantal stemmen dat op 7 november 2006 de overwinning opleverde, is bijna verdubbeld. De cijfers zijn de hoogste van alle voorbije verkiezingen in de laatste 14 jaar. Een opkomst van meer dan 65% met 76% steun aan het FSLN maken van de verkiezingen van november 2021 een triomf voor de Sandinisten en een volksfeest voor het land. Vanuit Miami, net als vanuit Brussel, werd gesproken over “onthouding”, maar de Nicaraguanen gingen massaal naar de stembus en verwierpen de lafheid en onverschilligheid, van hen die niets zijn en niets te bieden hebben.
Dit is het hoogste deelnemingspercentage dat in Noord-Amerika, Midden-Amerika, Zuid-Amerika en Europa werd opgetekend, hetgeen de samenhorigheid tussen de regering en het volk bevestigt. De boodschap aan Washington en Brussel is duidelijk: Nicaragua oefent democratie uit en schrikt er niet voor terug deze te verdedigen; het is een land van vrijheid en kansen voor allen met respect voor de rechten van iedereen. Alles is geoorloofd behalve verraad, alles wordt getolereerd maar niet met geweld de macht van het volk omver te werpen. Ziet u de waarde van deze boodschap niet in?
Ongeveer 76% van alle stemmen halen is niet vanzelfsprekend. Zij waren het gevolg van wat er werd gerealiseerd; Het land werd op een geweldige en nog ongezien manier gemoderniseerd. De regering heeft aangetoond dat er kloof is tussen wat werd beloofd en wat werd waar gemaakt. De levensomstandigheden van de bevolking is thans enorm verbeterd.
De uitgaven van het land zijn gegarandeerd door de inkomstenbelasting. Terwijl internationale kredieten de grote werken en projecten hebben gefinancierd die Nicaragua op alle gebieden een nieuw gelaat hebben gegeven. De modernisering van het land gaat verder. Als we kijken naar “vroeger” en nu, is er geen twijfel mogelijk: geen dag en geen dollar is verspild, geen probleem is onopgelost gebleven (althans gedeeltelijk), geen angst is onaangeroerd gebleven.
Nicaragua is, door het verdelen van land en bouwen van woningen, weer het eigendom van de Nicaraguanen geworden. Wegen, elektriciteit, drinkwater, vervoer, onderwijs en gezondheidszorg, economische- steun en sociale steun hebben een nieuw leven gegeven aan het volk, dat de eigenaar is geworden van onvervreemdbare rechten. Beginselen werden realiteit in het beleid. Uitsluiting is verboden, onmacht is verbannen verklaard en pessimisme verjaagd.
Deze 14 laatste jaren van de Sandinistische revolutie zijn ook de voortdurende herbevestiging van haar grondwet. Waardoor er een einde kwam aan het tijdperk waarin de instellingen in dienst stonden van de latifundia.
Het land is volwassen geworden en de regering dient het volk. Het heeft zich voor onbepaalde tijd soeverein en onafhankelijk opgesteld, onafscheidelijke elementen van elke mogelijke toekomst. Het heeft zijn armen geopend wanneer dat nodig was en zijn vuisten gebald wanneer dat onvermijdelijk was, omdat Nicaraguanen mannen van vrede zijn met een krijgersgeest.
De afwezigen van vandaag zijn afwezig omdat afwezigheid dient om onmacht te bedekken. Ze schreeuwen, ze dreigen, ze sanctioneren tevergeefs. Nicaragua is vrij, soeverein, solidair en Sandinistisch. En er is niets en niemand die dit kan veranderen.
Fabrizio Casari is als internationale vrijwilliger uit Italië, in de week rondom de verkiezingsdag op 7 november 2021 in Nicaragua aanwezig geweest. De ruim 200 vrijwilligers werden in groepen verdeeld en gestationeerd in de diverse regio’s. Fabrizio maakte deel uit van groep 2, die bestond uit 30 deelnemers uit verschillende EU landen, waarvan de helft uit Spanje, en daarnaast Duitsers, Denen, Ieren, Britten, Italianen en Belgen. Elk van hen deed uitgebreid verslag van zijn/haar waarnemingen tijdens de verkiezingen.
–