Venezuela |
apr 2021
Bron: Pasqualina Curcio 
ultimasnoticias 5 april 2021 (SP) 
resumen-english 5 april 2021 (EN)

Minstens twintig landen zijn formeel het slachtoffer van de Amerikaanse “sancties”. Sinds 1992 hebben in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties alle landen behalve de VS en Israël tegen de unilaterale dwangmaatregelen van de VS tegen Cuba gestemd. Ondanks de duidelijke meerderheid hebben de VS ze genegeerd. Goede bedoelingen, afkeuringen en oproepen om de blokkades op te heffen zijn niet voldoende geweest om deze genocidale acties tegen hele volkeren te voorkomen.

Om een einde te maken aan deze inmengingspraktijken, moeten wij twee ernstige fouten goedmaken die wij als mensheid in 1944 en 1971 hebben gemaakt. Om dit te doen, is het eerst nodig te weten hoe “sancties” werken. Laten we eens naar een voorbeeld kijken.

Wanneer levensmiddelenbedrijf “X” uit bijvoorbeeld Mexico handel wil drijven met bedrijf “Y” uit Venezuela (een land waarvoor sancties gelden), stuurt de regering van de VS via het Office of Foreign Assets Control (OFAC) een berichtje en zegt: “als je levensmiddelen aan Venezuela verkoopt, bevriezen we alle bankrekeningen die je in het mondiale financiële systeem hebt. Dus als het Venezolaanse bedrijf “Y” u voor het voedsel betaalt, zult u niet over dat geld kunnen beschikken, evenmin als over het geld dat al op uw rekeningen staat. Doe zelfs geen moeite om het naar een andere bankrekening over te maken, want ook dat zullen we blokkeren. Oh, en als je het op naam van een andere persoon of bedrijf zet, zullen we die ook blokkeren.”

De regering van de VS kan financiële middelen blokkeren omdat zij eigenaar is van de geldbuidel van alle financiële transacties die in de wereld in dollars worden verricht. Via de Swift (wereldwijd verrekeningssysteem voor betalingen) heeft de VS de macht om te beslissen welke financiële transacties worden verricht, wanneer en onder welke voorwaarden. Met die macht boezemt het angst in, dreigt, chanteert, “sancties” oplegt en blokkadeert.

Het ontnemen van deze macht aan de VS is de strategie die gevolgd moet worden om de criminele blokkades te bestrijden, hetgeen inhoudt dat de Overeenkomst van Bretton Woods (1944) en de petro-dollar (1971) worden opgeschort.

In 1944, midden in de Tweede Wereldoorlog, kwamen 44 landen in Bretton Woods bijeen om een besluit te nemen over de nieuwe commerciële, monetaire en financiële orde die tot op de dag van vandaag van kracht is. In die tijd, toen Europa door de oorlog was verwoest en geruïneerd, drongen de Verenigde Staten zich op, profiterend van hun status als niet alleen het land dat 50% van het wereldtotaal produceerde met een overschot op de handelsbalans, maar vooral ook als ‘s werelds grootste geldschieter.

Zij besloten dat de Amerikaanse dollar de referentiemunt van de wereld zou worden. Met andere woorden, de VS kregen de exclusiviteit en dus de macht dat alle valuta’s van de wereld zouden worden gerefereerd aan de dollar, die op zijn beurt werd gedekt door goud. Dat was de eerste grote fout. Ook werd het IMF opgericht, dat het grootste aandeel, 31,1%, aan de VS toekende en daarmee de grootste stemmacht en controle in die organisatie.

Vervolgens beging de mensheid in 1971 de tweede grote fout door stilzwijgend toe te staan dat de Verenigde Staten zich eenzijdig distantieerden van goud als de standaard voor het vaststellen van de prijs van hun valuta. Nixon kondigde de wereld aan dat vanaf dat moment de prijs van de dollar, waaraan alle valuta’s van de wereld gekoppeld zouden blijven, zou afhangen van het vertrouwen in de Amerikaanse economie. Deze aankondiging ging, niet toevallig, gepaard met de creatie van de petro-dollar. Vanaf dat moment moest alle olie die in de wereld werd gekocht in dollars worden verhandeld, en aangezien er geen land was dat geen koolwaterstoffen kocht, hadden al die landen de Amerikaanse munt nodig, die in voldoende hoeveelheden beschikbaar zou zijn omdat zij kon worden uitgegeven zonder de beperking van de hoeveelheid goud in de kluizen van de Amerikaanse Federal Reserve.

Zij overspoelden de planeet met dollars en om die te kunnen verhandelen, creëerden zij het SWIFT betalingsverrekeningssysteem, waarmee zij zichzelf ook eenzijdig het monopolie op de financiële wereldmarkt verschaften. Het was een meesterlijke zet van het Noordelijke land.

Vandaag, 80 jaar na Bretton Woods en een halve eeuw na de petro-dollar, is de wereld op zijn kop gezet.

De VS zijn niet langer de grootste kredietverstrekker ter wereld als in 1944, maar zijn nu het land met de zwaarste schuldenlast ter wereld; zij hebben letterlijk schulden aan de hele wereld, hun schuld bedraagt 25 biljoen dollar. De situatie verslechtert voor de landen in het Noorden wanneer hun internationale reserves nog niet eens 2% van hun buitenlandse schuld dekken. Daarentegen staat China bovenaan de lijst met de grootste internationale reserves, die 153% van zijn buitenlandse schuld dekken. Om nog maar te zwijgen van het feit dat de VS al een halve eeuw een negatieve handelsbalans hebben, meer importeren dan exporteren. De Chinezen hebben al 5 decennia een overschot. De productie van de VS vertegenwoordigt niet langer 50% van het wereldtotaal, zij is gedaald tot 24%, terwijl China van 1% naar 16% is gegaan.

Voorstel tegen de economische blokkade

In dit verband moet in de Nationale Vergadering van de Verenigde Naties niet alleen worden besproken en besloten of landen voor of tegen de door de Verenigde Staten opgelegde “sancties” en blokkades zijn. Het debat zou zich moeten toespitsen op de democratische opbouw van een nieuw handels-, monetair en financieel stelsel.

De vragen die ter raadpleging aan de VN-Vergadering moeten worden voorgelegd, moeten zijn:

Bent u er voorstander van dat de Amerikaanse dollar niet de enige wereldreferentievaluta is ? Bent u er voorstander van dat er vele wereldreferentievaluta’s zijn en dat niet één land exclusiviteit, en dus economische macht, krijgt ? Bent u er voorstander van dat landen olie en oliederivaten kunnen kopen in om het even welke valuta en niet uitsluitend in dollars ? Bent u er voorstander van dat alle valuta’s als internationale reservemiddelen worden beschouwd en niet alleen de dollar, de euro, het pond sterling, de yen of de yuan ? Bent u het ermee eens dat landen vrij moeten zijn om hun goederen in om het even welke valuta te verhandelen ? Bent u het ermee eens dat er meerdere, vele, betalingsverrekeningssystemen in de wereld moeten zijn en niet alleen SWIFT, met inbegrip van de ruilhandel van goederen zelf ? Bent u het ermee eens dat, in het kader van regionale integraties, munteenheden moeten worden gecreëerd voor uitwisseling in die regio die ook kunnen worden gebruikt voor transacties met andere regio’s of landen? Bent u het ermee eens dat de besluitvorming binnen het IMF moet worden gedemocratiseerd en dat elk land stemrecht moet krijgen, waarbij de quota die daar gelden worden opgeheven?

De coalitie van landen tegen de blokkade die onlangs is gevormd door onder andere Venezuela, China, Rusland, Iran en Cuba zou, naast het blijven toevoegen van naties, naast het aan de kaak stellen van de misdadige “sancties” van de VS en naast het oproepen tot naleving van het Handvest van de Verenigde Naties, in de agenda van de Vergadering van de Verenigde Naties de oprichting van een nieuw commercieel, monetair en financieel systeem moeten opnemen dat ons in staat zou stellen te evolueren naar een pluripolaire, multicentrische, waarlijk democratische wereld waarin de soevereiniteit en zelfbeschikking van de volkeren zou worden geëerbiedigd. Zo zouden zij, terloops en met het oog op de nakende ondergang van het meest genocidale imperium dat de geschiedenis ooit heeft gekend, het een duwtje in de rug geven om zijn val te voltooien.

Topfoto: Amerikaans protest tegen de blokkade van Cuba. Foto: Bill Hackwell

Pasqualina Curcio. Econome (Centrale Universiteit van Venezuela). Doctoraal politieke wetenschappen aan de Simón Bolívar Universiteit (Venezuela). Master in overheidsbeleid van het Instituut voor geavanceerde bestuurskunde (Venezuela). Zij is hoogleraar aan het Departement Economische en Administratieve Wetenschappen van de Simón Bolívar Universiteit. Zij was onderminister van Collectieve Gezondheidsnetwerken.