cuba,haiti |
jul 2021
Bron: Andrew Korybko  
oneworld.press 16 jul, 2021 ~~~

De gemiddelde waarnemer heeft opgemerkt dat deze regio chronisch onstabiel is, maar de realiteit is dat al haar onrust op de een of andere manier terug te voeren is op de VS.

Het Caribisch gebied heeft onlangs de aandacht van de wereld getrokken als gevolg van dramatische ontwikkelingen in Haïti en Cuba. In het eerstgenoemde land werd de president vorige week vermoord door een groep voornamelijk Latijns-Amerikaanse huurlingen, terwijl er in het tweede land onverwachte protesten zijn als reactie op de sociaal-economische gevolgen van de COVID-19 pandemie. De gemiddelde waarnemer heeft opgemerkt dat deze regio chronisch instabiel is, maar de realiteit is dat al haar onrust op de een of andere manier kan worden teruggevoerd op de VS.

Wat Haïti betreft, heeft het lopende onderzoek aan het licht gebracht dat de in Florida geboren Haïtiaan Christian Emmanuel Sanon betrokken is bij de moord op de Haïtiaanse president Jovenel Moise. Naar verluidt gaf hij huurlingen de opdracht de leider van het land te arresteren, maar om de een of andere reden hebben zij hem uiteindelijk gedood en hem naar verluidt zelfs gemarteld voor zijn dood. Blijkbaar wilde Sanon hem vervangen als de leider van Haïti. Bovendien waren sommige van de verdachten naar verluidt DEA-informanten en werden anderen zelfs opgeleid door het Amerikaanse leger.

Het is vermeldenswaard dat Haïti al geruime tijd instabiel is, zelfs nog voor de moord van vorige week. Sommige waarnemers wijten de systematische problemen aan de blijvende erfenis van het Franse kolonialisme en het neo-imperialisme van de VS, waarvan het laatste zich opdringen via uitbuitende zogenaamde filantropische groepen en hyperkapitalistische uitbuiters. Haïti was het eerste zwarte land dat zich van het kolonialisme wist te bevrijden en had een lichtend voorbeeld voor de rest van de wereld kunnen zijn, als het niet gedurende ruwweg de afgelopen twee eeuwen was gesaboteerd.

Wat Cuba betreft, beschuldigde minister van Buitenlandse Zaken Bruno Rodriguez Amerikaanse huurlingen ervan achter de laatste protesten te zitten. Hij beweerde dat zij proberen een Kleurenrevolutie te ontketenen om eindelijk de decennialange droom van de VS te verwezenlijken, namelijk een wisseling van regime in het communistische land. President Miguel Diaz-Canel legde ook de schuld bij de VS, en meer bepaald bij hun eenzijdig en dus internationaal illegaal sanctieregime. Hij riep de vaderlandlievende krachten op om de straat op te gaan voor vreedzame bijeenkomsten ter ondersteuning van de revolutionaire beginselen van hun land.

Wat vooral verontrustend is in de Cubaanse zaak is hoe snel sommigen in de VS opriepen tot een invasie van de eilandnatie. De burgemeester van Miami, dat een enorme Cubaanse diasporabevolking van voornamelijk anticommunistische individuen herbergt, eiste dat er troepen naar toe werden gestuurd. Ook senator Marco Rubio van Florida, die van Cubaanse afkomst is, schaarde zich volledig achter de anti-regeringsbeweging. Ook de Amerikaanse president Joe Biden deed dat, al kreeg hij kritiek van de voormalige Amerikaanse president Donald Trump omdat hij niet hard genoeg zou zijn.

De recente onrust in Haïti en Cuba is deels te wijten aan objectief bestaande binnenlandse motieven als gevolg van hun verslechterende sociaaleconomische omstandigheden door de gevolgen van de COVID-19-pandemie, maar elk land ter wereld heeft momenteel met dergelijke moeilijkheden te kampen. Wat uniek is aan hun huidige problemen is de band die zij hebben met de VS, met name Florida, waar veel anti-regeringsleden van de diaspora verblijven. Deze gemeenschappen spelen een leidende rol bij het oproepen tot wisseling van het regime in hun land.

In het minst erge geval knijpt de regering van de VS een oogje dicht voor hun activiteiten, ook internationaal illegale, zoals in het geval van sommige mensen die zouden hebben deelgenomen aan de samenzwering om de voormalige Haïtiaanse president te vermoorden. Dat zou betekenen dat het land niet kan controleren wat er binnen zijn eigen grenzen gebeurt, ondanks het feit dat dergelijke activiteiten een regionale bedreiging vormen. Het zou echter ook naïef zijn, aangezien het algemeen bekend is dat de regering van de VS samenwerkt met anti-regeringsleden van de regionale diaspora om politieke processen in hun thuislanden te beïnvloeden.

Op dit moment kan niet met zekerheid worden gezegd of dit het geval is voor Haïti, maar het is vrijwel zeker het geval voor Cuba, met een historisch precedent dat daarvan getuigt. Het illegale sanctieregime van de VS tegen Cuba, en niet tegen de communistische partij van het land, is het meest direct verantwoordelijk voor de rem op de ontwikkeling van de eilandnatie. Wat Haïti betreft, zijn de VS er niet in geslaagd het land weer op te bouwen na de verwoestende aardbeving van 2010. De beste manier voor de VS om hun Caribische buren te helpen is gewoon ophouden zich met hun zaken te bemoeien, zowel direct of indirect.

Het ziet er echter niet naar uit dat dit ooit zal gebeuren, aangezien de unipolaire hegemoniale instincten van de VS verhinderen dat zij rationeel denken en prioriteit geven aan de ontwikkeling van andere mensen. Het enige waar het om geeft is geld en macht, geheel in overeenstemming met zijn kapitalistische beweegredenen. Bovendien dient de recente, met de VS verband houdende onrust in het Caribisch gebied ook belangrijke partijpolitieke doeleinden in eigen land, gezien het feit dat Florida – waar veel van hun anti-regeringsdiaspora verblijven – steeds strijdgebied is tijdens alle presidentsverkiezingen.

Zowel de Democraten als de Republikeinen hebben dus politieke motieven uit eigenbelang om de vlammen in beide landen te blijven aanwakkeren, al was het maar met onverantwoorde retoriek, om zo de Haïtiaanse en Cubaanse kiezers in die staat aan te spreken. Dit betekent dat waarnemers niet mogen verwachten dat de VS zich zullen inhouden. Integendeel, de regering van de VS als geheel en de twee partijen die haar regeringsduo vormen, denken ten onrechte dat zij alles te winnen hebben door zich met deze landen te blijven bemoeien, wat een slecht voorteken is voor hun toekomst.

Topfoto: Cubaans minister van Buitenlandse Zaken Bruno Rodriguez

Andrew Korybko is een Amerikaanse politieke analist uit Moskou, gespecialiseerd in de relatie tussen de Amerikaanse strategie in Afro-Eurazië, China’s One Belt One Road globale visie van Nieuwe Zijderoute connectiviteit, en Hybride Oorlogsvoering. Hij levert regelmatig bijdragen aan Global Research.