Nicaragua |
jun 2021
Bron: Stephon Septon, tortillaconsal 
telesur 14 June 2021 ~~~

De westerse berichtgeving over Nicaragua bevestigt dat de V.S. en Europa praktisch geen werkelijk onafhankelijke media hebben.

Pogingen om de journalistiek af te schilderen alsof zij ooit heeft bestaan in de geïdealiseerde vorm van haar propagandisten zijn steeds belachelijker geworden. Journalistiek is, net als accountancy, slechts een subcategorie van verslaggeving. Net als boekhouden en andere verslaggevingsactiviteiten kan journalistieke verslaggeving goed of slecht zijn, uitzonderlijk of middelmatig, eerlijk of misdadig.

Een van de meest verraderlijke fabels die de mensen in het Westen zichzelf wijsmaken is dat Europese en Noord-Amerikaanse landen eerlijke verslaggeving en vrijheid van meningsuiting bevorderen. Landen als Libië, Iran en Syrië tot Cuba, Nicaragua en Venezuela bieden echter onmiskenbare voorbeelden van hoe absurd die fictie werkelijk is.

Een persoonlijke anekdote met betrekking tot Nicaragua vat de realiteit van de verslaggeving in het Westen samen. Onlangs vroeg ik een zeer gewaardeerde freelance buitenlandse journalist die al tientallen jaren verslag doet van Latijns-Amerika, voornamelijk voor Europese media, of hij beschikbaar zou zijn om een bekende Sandinist in Nicaragua te interviewen over de verkiezingen van dit jaar.

Deze verslaggever antwoordde dat hij dat graag zou willen, maar niet kon omdat de media waarmee hij werkt, verslaggeving over Nicaragua die volgens deze persoon een waarheidsgetrouw en eerlijk beeld van de gebeurtenissen hier geeft, afwijzen. De implicaties daarvan zijn zowel zeer sinister als bijzonder alledaags.

Enerzijds moeten verslaggevers, om bij vrijwel alle media te mogen werken, het redactionele beleid en de ideologische opvattingen van die media accepteren en zich daaraan conformeren. Nergens ter wereld is dat ongewoon. Maar op een ander niveau is deze realiteit zeer sinister, omdat het betekent dat eerlijke verslaggeving over, in dit geval, Nicaragua, maar het zou ook Syrië kunnen zijn of enig ander land dat wordt aangevallen door de VS en zijn bondgenoten, onderhevig is aan abrupte en brutale professionele, economische en sociale onderdrukking.

Niet alleen riskeert elke beroepsjournalist die vastbesloten is om eerlijk over landen als Nicaragua te berichten, werk en inkomen te verliezen. Het kettingreactie-effect is dat zij kunnen worden uitgestoten door collega’s die niet besmet willen worden door associatie, waardoor zij hun eigen professionele status, economisch welzijn en sociale stabiliteit in gevaar brengen.

Het heeft ook geen zin om te doen alsof dit slechts een op zichzelf staand afschrikwekkend effect is dat geen gevolgen heeft buiten een paar mediakanalen. De politieke macht van het bedrijfsleven in Noord-Amerika en Europa verstikt het openbare leven zo volledig dat het praktisch economische zelfmoord is en zeker een recept voor isolement voor mensen die zich bezighouden met bijna elke vorm van verslaggeving om de grenzen te trotseren die worden gesteld door de twee dominante varianten van politieke consensus.

Noch het neoliberale fascisme van rechtse politici als Donald Trump of Boris Johnson, noch het neoliberale fascisme van meer sociaal-democratische politici als Hillary Clinton of Angela Merkel dulden afwijkende meningen. Alles is ondergeschikt aan het huwelijk tussen bedrijfs- en politieke macht en de eisen die dat verbond met zich meebrengt.

Uit de bescherming treden van de brede politieke maffianetwerken die deze vormen van fascisme bieden, garandeert economische ontberingen, sociaal isolement en, in extreme gevallen zoals die van Julian Assange, Craig Murray, en vele anderen, strafrechtelijke vervolging. Dit geldt het duidelijkst voor journalisten in de media en mensen die werken voor Westerse NGO’s of grote internationale instellingen met een hoofdkwartier in het Westen.

Maar het geldt ook voor wetenschappers, economen en andere financiële professionals, academici van allerlei pluimage, iedereen die zich bezighoudt met verslaggeving die op de een of andere manier van invloed is op de belangen van de bedrijfselite en het beleid dat zij voorstaan, inclusief het buitenlands beleid van hun respectieve landen. Meer dan ooit is het ethos er een van ultimatums “je bent met ons of tegen ons” of, in zijn nog openlijker gangsterversie, “doe wat wij willen, of anders…”

De verslaggeving wordt dus opzettelijk ondergeschikt gemaakt aan een zeer brede, maar meestal niet erkende politieke loyaliteit. In de Verenigde Staten zullen democratisch georiënteerde media zoals National Public Radio, het Public Broadcasting System, de New York Times, de Washington Post, CNN en de overvloed aan soortgelijke uitgevers, en meer nog hun Republikeins georiënteerde tegenhangers, nooit de waarheid vertellen over Nicaragua of enig ander land dat zich verzet tegen de wensen van de regering van de VS en de EU.

Evenmin zullen hun tegenhangers in Europa, zoals de BBC, de Guardian, El País, Deutsche Welle, Le Monde, de Irish Times of andere soortgelijke onverdiend prestigieuze Europese mediakanalen. De verslaggeving over buitenlandse zaken van al deze media bestaat over het algemeen uit schaamteloze pro-VS propaganda. (Het is met de kranten en radio/televisie omroepen in Nederland niet anders gesteld.)

Hetzelfde geldt voor de bronnen van verslaggeving die deze media voeden. Op het gebied van de mensenrechten bijvoorbeeld zijn Amnesty International, International Federation for Human Rights en Human Rights Watch er in hun berichtgeving ontegenzeggelijk op uit om de doelwitten van de regeringen van de VS en de EU mede aan te vallen en de misdaden van de bondgenoten van de VS en de EU dienovereenkomstig te bagatelliseren.

Dit blijkt duidelijk uit elke vergelijking tussen de verslaggeving van deze ngo’s over Venezuela tijdens de gewelddadige guarimbas of over Nicaragua tijdens de gewelddadige mislukte couppoging van 2018 enerzijds, en hun verslaggeving over de onderdrukking van legitiem massaprotest door de narco-terroristische autoriteiten die Colombia besturen anderzijds.

Het bijzondere aan Nicaragua is hoe gemakkelijk zelfs zelfbenoemde en zogenaamd anti-imperialistische verslaggevers de agressieve berichtgeving van hun mainstream tegenhangers kopiëren. De ervaring van schrijvers die Nicaragua’s Sandinistische regering steunen tegen de pogingen van de regering van de VS en de EU om het regime te veranderen, heeft e.e.a. blootgelegd:

Het maakt niet uit hoe zorgvuldig men de feiten presenteert of hoe grondig men in zijn argumentatie verwijst naar gezaghebbende bronnen, de algemene consensus onder zelfs een groot aantal zelfbenoemde progressieve media, in het Engels of Spaans, is om elke poging tot een waarheidsgetrouw en eerlijk beeld van de gebeurtenissen in Nicaragua zonder meer van de hand te wijzen. In feite steunen deze zelfbenoemde anti-imperialistische mediakanalen actief het agressieve imperialisme van de regering van de VS en haar bondgenoten tegen Nicaragua.

Een manier om deze cultuur van absurde onwaarheid tegen te gaan is het publiceren van interviews uit de eerste hand met Nicaraguanen aan de basis die persoonlijke verslagen geven van hun eigen ervaringen, levens, en meningen. Dergelijke oprechte getuigenissen zijn gemakkelijk te verifiëren, vrijelijk gegeven, en geworteld in de persoonlijke, dagelijkse realiteit.

Dit materiaal staat in schril contrast met de valse getuigenissen die onder dwang worden afgelegd en die zo typerend zijn voor de getuigenissen van de Nicaraguaanse media en non-profitorganisaties die door de oppositie worden gesteund en die vrijwel allemaal worden gefinancierd door de regering van de VS en haar non-profitorganisaties die eigendom zijn van het bedrijfsleven.

Dit geldt niet alleen in het geval van Nicaragua, maar ook voor Syrië, Cuba, Venezuela, Iran; overal waar de VS en haar bondgenoten aanvallen met hun economische, diplomatieke en psychologische oorlogsvoering.

De meeste schrijvers die solidair zijn met Nicaragua’s Sandinistische Revolutie schrijven omdat ze van Nicaragua en zijn volk houden en omdat ze pogingen van de regeringen van de VS en de EU, die in handen zijn van het bedrijfsleven, om zijn zeer succesvolle socialistische regering omver te werpen, volledig verwerpen. Niemand betaalt ons om te schrijven ter verdediging van Nicaragua’s recht op zelfbeschikking.

Wij doen dit omdat de aanvallen van de VS en de geallieerden op Nicaragua illegaal en onrechtvaardig zijn. Om die reden, omdat wij werkelijk onafhankelijk zijn, is niemand in staat ons te intimideren met de impliciete dreiging van werkloosheid en armoede. Wij schrijven uit overtuiging, gebaseerd op ijverig onderzoek en onweerlegbare getuigenissen.

Daarentegen wordt de meeste verslaggeving over Nicaragua gedaan door journalisten van de media die in handen zijn van het bedrijfsleven, door het bedrijfsleven gefinancierde NGO’s en door het Westen gefinancierde bureaucraten die werken onder een meedogenloos systeem van intimidatie en effectieve censuur. Zij bevestigen hun verslagen nooit met werkelijk onafhankelijke bronnen en zij laten consequent feiten weg die hun verslagen tegenspreken.

Zij herhalen voortdurend valse verslagen van Nicaraguaanse NGO’s en media die de oppositie steunen, en die allemaal direct of indirect gefinancierd worden door de regeringen van de Verenigde Staten en de Europese Unie. Met groot cynisme beschrijven zij deze zeer gecompromitteerde bronnen als onafhankelijk.

De westerse berichtgeving over Nicaragua bevestigt dat Noord-Amerika en Europa praktisch geen echt onafhankelijke media hebben, noch een cultuur van vrijheid van meningsuiting.

Topfoto: Verpleegster maakt het overwinningsteken terwijl ze een COVID-19 vaccin krijgt, Nicaragua, 3 mei, 2021. | Foto: Twitter/ @taniasandinista