Bron: Jorge Arreaza Monserrat, mission verdad (SP), orinocotribune (EN) 30 augustus 2020 ~~~
In de Spaanstalige wereld is een heel eigenaardig kinderliedje populair: “Vamos a contar mentiras” (“Laten we leugens vertellen”). Door de herhaling van hilarische verzen en een aanstekelijke melodie ontstaat een reeks absurde situaties, die veroorzaakt worden door de geneugten van kinderen. Komedie is een bezigheid waarbij de werkelijkheid wordt vervreemd om te kunnen lachen.
Het liedje herinnerde ons aan wat er enkele dagen geleden in de Amerikaanse Senaat gebeurde, tijdens de hoorzitting met de onuitsprekelijke Elliott Abrams, die, hoezeer hij ook mag lijken op de schurk aguileña uit een bekende kinderfilm die zonder succes op blauwe smurfen jaagt, voor Donald Trump nog steeds een macabere politieke operator is.
De Senaat van dat land vroeg Abrams om een verklaring voor de ineffectiviteit van zijn grillige strategie om een verandering van de regering in Venezuela te bereiken. De voorstelling die ze in de Senaat hebben opgevoerd overschrijdt echter de grens van de komedie, vanwege de rol in een tragedie van kapitale dimensies.
Het is een dubbele tragedie: aan de ene kant, vanwege de trieste voorstelling van de heer Abrams, met zijn aguileña-kenmerken in het gezicht, van de opstapeling van zijn nederlagen tegen Nicolás Maduro en het verzet van het Venezolaanse volk, onbegrijpelijke excuses brabbelend en magische woorden verzinnend om te proberen de aandacht af te leiden en te zorgen voor succes in de vertedering.
Het meest verontrustende is echter de tragedie die we zien in de ontkoppeling met de realiteit, die alle actoren in dit parlementaire toneelstuk hebben laten zien. Om samenhangende en assertieve beslissingen te nemen, is het een van de fundamentele principes van de politiek, uit te gaan van echte premissen, van de situaties die deel uitmaken van het politieke spel, van de actoren, van de ideologische realiteit, van de concrete werkelijkheid.
Hollywood heeft de wereld doen geloven dat de heersende elite in Washington over alle middelen beschikt om nauwkeurige informatie over elke mogelijke kwestie te verkrijgen; de realiteit is heel anders. Elk van de toespraken van de senatoren die Elliott ondervragen, met zijn ongeremde glimlach, weerklonk als dat kinderrijmpje, onzin na onzin, leugen na leugen, in een poging de complexe realiteit van het Latijns-Amerikaanse continent te proberen te schetsen.
De senator uit Kentucky, Rand Paul, die elk gevoel voor het belachelijke verloor, gaf blijk van zijn ideologische onwetendheid door de arme Elliott – die er ongelovig uitzag, teneergeslagen was, zonder precies te weten wat hij moest antwoorden – te ondervragen over de inpanning om de socialistische regering van president Nicolás Maduro te vervangen door die van Guaidó, die naar zijn mening “ook een socialist is en wiens politieke partij erkend wordt door de Socialistische Internationale”. Verbazingwekkend! Hij is ervan overtuigd dat de marionet die door de regering van Trump is gecreëerd voor de plundering van de Venezolaanse rijkdommen, met als enig doel kruimels voor zichzelf en de minachting van zijn eigen volk te verkrijgen, degene die probeerde een staatsgreep te plegen en er onlangs in slaagde zijn hemd te besmeuren met groene ##baretten#bananen, een ferme liefhebber van werelrijken, vooral het Noord-Amerikaanse, dat dat individu, voor Senator Paul, een socialist is.
Hij zou moeten beginnen met het lezen van de echte ideeën van een denkwijze die de mens centraal stelt, de waardigheid van de volkeren redt, zichzelf niet verkoopt aan de hoogste bieder, het werk van de mensen erkent en de middelen rechtvaardig verdeelt voor een waardig en lonend leven. Het zou hem goed uitkomen om een beetje geschiedenis te bestuderen over de Latijns-Amerikaanse volksstrijd, het bloedvergieten door de cocatelers van Cochabamba, het lijden van de moeders van het Plaza de Mayo, die nog steeds de geesten van de militaire schande oproepen, de opoffering van de Chileense mijnwerkers tegen de kapitalistische maalstroom voor koper. Het socialisme, om Che Guevara te citeren, wordt in het hart gedragen om ervoor te sterven, niet in de mond om van het idee te leven. Deze senator is ideologisch de weg kwijt geraakt.
Maar daar houdt de onzin niet op. New Hampshire-senator Jeanne Shaheen roept de geesten van het McCarthyisme op door bij de geslagen Elliott aan te dringen op het opleggen van sancties aan Turkse bedrijven die voedsel naar Venezuela brengen. Het leed dat de Venezolanen nu al ondervinden als ze geconfronteerd worden met de blokkade en de immense moeilijkheden om te krijgen wat het volk nodig heeft, is niet genoeg; senator Shaheen is ook van plan om zakenlieden uit andere landen meedogenloos te vervolgen voor het leveren van voedsel aan Venezuela.
De senator valt het meest elementaire principe van de mensheid aan, maar ook een waarde die haar eigen kapitalistische geest meedogenloos verdedigt: De vrijheid van Handel. Voor haar, die uiteindelijk eist dat Abrams haar de lijst van Turkse bedrijven stuurt die door Trump en zijn gangsters zullen worden gesanctioneerd, heeft het volk niet het recht om de mogelijkheid van voedselvoorziening te zoeken en moet de vermeende handelsvrijheid altijd beperkt blijven tot de goedkeuring van de Verenigde Staten en hun wispelturige wil om de wereld te veroveren.
Senator Tim Kaine, die volgens zijn Twitter-profiel een fan is van het spelen van de harmonica in zijn vrije tijd, sluit ten slotte de onzin af die in deze aaneenschakeling van misverstanden van de Amerikaanse elite schuilt. In een tragikomische visie van de wereld op zijn kop, wijst deze wijze bedachtzame vertegenwoordiger van de staat Virginia erop dat Colombia als voorbeeld van goed democratisch bestuur tegenover Venezuela moet worden geplaatst.
Niets meer en niets minder dan het land dat drugs en geweld exporteert naar alle delen van het continent – met name naar de Verenigde Staten, die de grootste verbruiker van Colombiaanse drugs zijn -, waar de staat betrokken is bij, op zijn minst dubieuze acties van vernietiging van de eigen bevolking in de handen van onregelmatige groepen die door de regerende partij zelf worden gepromoot. Het land waar de verdwijning van en de moord op journalisten en activisten zo alledaags is dat het in de publieke opinie en in de pers als een constante is genormaliseerd.
Colombia, waar paramilitaire groepen worden gevormd en getraind om de soevereiniteit van de buurlanden aan te vallen. Colombia, het land waarvan de realiteit alle volkeren van ons Amerika het meest kwetst. Doen alsof Colombia een rolmodel is, kan worden geclassificeerd als de meest krankzinnige absurditeit waar deze senatoren zich op beroepen, zonder na te denken of te weten wat ze zeggen.
We moeten erkennen dat er een opmerkelijke uitzondering was onder de senatoren. De toespraak van de democratische senator Chris Murphy liet de verhoorde Gargamel sprakeloos achter. Deze senator presenteerde ongegeneerd een onuitsprekelijke publieke bekentenis over hoe zijn regering de afgelopen jaren achter elke destabiliseringsoperatie en -actie in Venezuela heeft gestaan, wat overigens allemaal in strijd is met het internationaal recht en de grondwet van de Bolivariaanse Republiek Venezuela.
Als enige persoon in de groep was Senator Murphy de dissonante noot van de nacht. Hij wijdde zich niet aan het vertellen van leugens of het herhalen van ideologische verhalen. Hij deed een poging om te laten zien hoe zijn regering tevergeefs heeft geprobeerd de Venezolaanse regering omver te werpen en hij bestempelde de tot nu toe gebruikte strategie als een mislukking. Uit zijn arrogante mond kwam niets dan waarheden over een beleid dat gebaseerd is op valse veronderstellingen, losgekoppeld van de Venezolaanse realiteit en voorbestemd om vanaf de eerste dag te mislukken.
Vanuit Venezuela konden we lachen om het bizarre liedje van leugens en onzin van deze nieuwe agressie van de Amerikaanse Senaat tegen onze soevereiniteit. Hoe humoristisch het ook mag lijken, het houdt op dat te zijn, wanneer ze in de hoogste kringen van een staat dient als de duidelijkste politieke uitdrukking van het wereldimperialisme, met grote ernst worden geuit. Het duidelijke falen van de strategie van maximale druk op Venezuela is volkomen begrijpelijk. Ze weten niets over Venezuela, laat staan over Chavismo en zijn historische, politieke en sociale rol.
Hun bronnen zijn fictief, de informatie waarover zij besluiten nemen is niet eens onnauwkeurig: ze is vals, absurd en ideologisch gezien volstrekt onjuist. Het bestuur van Trump heeft zijn miamero- en manicheïstische schrift, zijn ultieme perversie en zijn ondoordachte agressie uitgebreid tot een groot deel van de extremen van het politieke lichaam van zijn land. Maar ons geloof in waarheid en waardigheid blijft onwankelbaar.
President Nicolás Maduro behaalt elke dag nieuwe overwinningen op de aanval van de Trumpregering en de cataclysmische roeping van die cartoon met de naam Elliott Abrams.
Met Venezuela is dat niet gelukt, en dat zal ook niet gebeuren. Het Venezolaanse volk verzet zich niet alleen, maar gaat ook vooruit. Niets en niemand houdt het tegen. Het kent geen capitulaties. Het weet hoe het moet vechten en winnen.
Topfoto: Elliott Abrams, een havik die door Trump is opgevoerd om de staatsgreep tegen Venezuela te bewapenen. Foto: Archief