Bron: Stephen Sefton, tortillaconsal 31 mei 2020 (SP), resumen-english 31 mei 2020 (EN) ~~~
Over Cuba, Nicaragua en Venezuela beweren de gebruikelijke westerse bronnen, zoals internationale instellingen, niet-gouvernementele organisaties en mediakanalen, vrijwel overal dat deze drie landen autoritaire of zelfs tirannieke regimes zijn, die de democratische basisrechten van hun volkeren negeren. De huidige COVID-19-pandemie heeft aangetoond dat het omgekeerde waar is. Cuba heeft de wereld een voorbeeld van menselijke en wetenschappelijke solidariteit getoond, terwijl Venezuela en Nicaragua het welzijn van hun volk duidelijk beter hebben beschermd dan hun buren. Maar dezelfde Noord-Amerikaanse en Europese regeringen die Venezuela en Nicaragua valselijk beschuldigen van tirannieke onderdrukking, hebben zelf het complexe probleem op het gebied van de volksgezondheid aangepakt door de politie te mobiliseren om agressieve, ondoordachte beperkende maatregelen af te dwingen tegen bevolkingen die opzettelijk gekoesterd worden door angst.
Van hun kant hebben Cuba en Venezuela de COVID-19-crisis overwonnen, ondanks wrede, illegale, eenzijdige afpersingsmaatregelen die tot doel hebben de steun van de bevolking voor hun regeringen te proberen te verminderen. Tot nu toe heeft Nicaragua te maken gehad met iets minder agressieve financiële dwangmaatregelen, maar de sabotage met zgn ‘sancties’ hebben het vermogen van het land om toegang te krijgen tot middelen om de gevolgen van de COVID-19-pandemie aan te pakken, nog steeds ernstig aangetast. Deze criminele dwangmaatregelen, waarbij de basisrechten van de mensen in Cuba, Nicaragua en Venezuela worden ontkend, kregen weinig aandacht van de Organisatie van Amerikaanse Staten (AOS), of van de onterecht prestigieuze mensenrechten-NGO’s zoals Amnesty International (AI) of de Internationale Federatie voor de Mensenrechten (FIDH), en helemaal niet van de chronisch minachtende westerse nieuwsmedia. Aangezien deze bronnen ook de basis vormen voor veel academisch onderzoek, besmetten hun valse getuigenissen op hun beurt de historische, economische en sociaal-wetenschappelijke referenties.
In het geval van Nicaragua verloopt de verslaggeving in Noord-Amerika en Europa over het beleid van het land tegen COVID-19 volgens dezelfde patronen als de valse westerse verslaggeving over de gewelddadige mislukte staatsgreep van 2018. In 2018 hebben de media en NGO’s in hun desinformatie-offensief ter ondersteuning van de gewelddadige staatsgreeppoging van 18 april tot 17 juli twee belangrijke leugens met klem herhaald. De eerste leugen was dat de Sandinistische regering dodelijk geweld gebruikte om spontane vreedzame protesten, gesteund door een meerderheid van de Nicaraguaanse bevolking, te onderdrukken. De tweede leugen begon al voordat de poging tot staatsgreep medio juli was mislukt, namelijk dat in Nicaragua oppositieactivisten ten onrechte werden vervolgd voor misdaden waarvan zij valselijk werden beschuldigd.
Geen enkele onpartijdige beoordeling van de beschikbare bronnen ondersteunt deze twee onwaarheden. Vertegenwoordigers van de oppositie en de internationale media die hun leugens verspreiden, vermijden opzettelijk om veel onbeantwoorde vragen over de talrijke dodelijke geweldsdelicten van de oppositie aan de orde te stellen. De halstarrige valse getuigenis van de rapporten van Amnesty International over Nicaragua weerspiegelt de typische mensenrechten-à-la-carte-cultuur van alle belangrijke internationale mensenrechteninstellingen, met name de consequente dubbelzinnigheid over Nicaragua met betrekking tot de bezorgdheid over de vrijheid van meningsuiting. Deze inherente breuk met conventionele journalistieke normen wordt onvermijdelijk nagevolgd door academici die deze institutionele, NGO- en mediale leugens verergeren, wat leidt tot een systematische vervuiling en corruptie van de historische staat van dienst.
Ook tijdens de COVID-19-pandemie heeft Nicaragua’s door de VS gecontroleerde oppositie met klem gewezen op twee belangrijke leugens. Ten eerste dat de Sandinistische regering nalatig en incompetent is geweest en niets heeft gedaan om zich voor te bereiden op de pandemie. Ten tweede dat zij systematisch een enorm groot aantal mensen heeft verborgen die aan het virus stierven, terwijl zij verantwoordelijke critici het zwijgen heeft opgelegd door quarantainemaatregelen aan te bevelen. In feite is Nicaragua zeer succesvol geweest in het vinden van een zorgvuldige evenwicht om zijn bevolking te beschermen tegen het virus en tegelijkertijd een relatief normale sociale en economische leven mogelijk te maken. Dit staat in schril contrast met de manier waarop de noordelijke buren, met name El Salvador en Honduras, hebben geprobeerd om COVID-19 te gebruiken als voorwendsel voor onderdrukking.
Regionaal gezien, heeft Nicaragua’s preventieve gemeenschapsbenadering van de gezondheidszorg zich ontpopt als model voor de manier waarop een verpauperd land het virus onder controle kan houden en er tegelijkertijd voor kan zorgen dat het sociale en economische leven doorgaat. De door de VS gefinancierde oppositie van Nicaragua onderdrukt die regionale context echter en richt zich op valse beschuldigingen, waarbij ze hun propaganda-uitingen vaak illustreren met audiovisueel materiaal of foto’s uit andere landen, zoals bijvoorbeeld, in 2018, met behulp van foto’s uit Ecuador van dode die op hun begrafenis wachten. In feite is het huidige psychologische oorlogsoffensief van de oppositie gewoon een nieuwe fase van de Amerikaanse regering, geïnspireerd door een eindeloze drang naar regime-change (opgelegde machtswisseling).
De met de oppositie verbonden artsen bevorderen een valse campagne over COVID-19 in Nicaragua, door valse medische verenigingen en een propaganda “observatorium” op te richten, dat valse informatie en statistieken verspreidt. Zij beweren ten onrechte dat het Ministerie van Volksgezondheid van de regering gegevens vervalst terwijl het in feite onmogelijk is om in een klein land met slechts 6,5 miljoen mensen, slachtoffers van COVID-19 te verbergen. Net als zijn revolutionaire bondgenoten in Cuba en Venezuela, vecht de Nicaraguaanse regering tegen zowel COVID-19 als tegen desinformatie die gericht is op het destabiliseren en beschadigen van de economie. Het zijn precies dezelfde doelstellingen van de oppositie als in 2018, vanwege hun chronische onvermogen om democratische verkiezingen te winnen.
Zowel bij de mislukte couppoging in 2018 als bij de huidige psychologische oorlogsvoering is de fundamentele tactiek geweest om cynische berichtgeving in te zetten, vermomd als zorg voor de mensenrechten. De politici van de oppositie in Nicaragua, die hysterisch oproepen tot quarantainemaatregelen, gebruiken dezelfde “door de wetenschap geleide” demagogie als hun tegenhangers elders. In feite, zoals zelfs Richard Horton van het “Lancet” tijdschrift van de medische wetenschap heeft toegegeven, passen “Wetenschappers te vaak gegevens aan, zodat het in hun voorkeurstheorie voor de wereld past…” en merkt verder op, “Newsredacteuren verdienen ook een flink deel van de kritiek”. Wij helpen en accepteren het ergste gedrag”. Zijn eigen redactionele praktijk met betrekking tot Nicaragua bevestigt deze openhartige bekentenis, ondanks een zgn poging om beide kanten van het actuele verhaal te belichten.
Van Oekraïne, Syrië, Iran tot Cuba, Nicaragua, Venezuela zijn er voorbeelden te over van westerse instellingen, NGO’s en nieuwsmedia die valse getuigenissen afleggen. Organen zoals de Verenigde Naties, de Europese Unie en de Organisatie van Amerikaanse Staten hebben de gebeurtenissen op cynische wijze verkeerd gerapporteerd, waarbij ze ten onrechte probeerden te rechtvaardigen dat de Verenigde Staten en hun Europese bondgenoten pogingen tot onwettige, opgelegde machtwisseling hebben ondernomen. In de loop der tijd kristalliseert de hardnekkige valse getuigenis, belichaamd in neppe, ongelovige berichtgeving, zich tot een valse herinnering, die voor alle praktische doeleinden het veel herhaalde historische gegeven wordt voor de grote meerderheid van de mensen die in Noord-Amerika en Europa leven.
Het lijkt er vaak op dat geen enkel rationeel argument het dominante onwerkelijke verhaal kan terugdraaien dat via grootschalige valse berichtgeving door de mainstream nieuwsmedia wordt neergezet en versterkt wordt door massale trollencampagnes op de sociale media. Nicaragua heeft echter in 2018 aangetoond dat een groot aantal mensen zeker voor een korte tijd, slechts voor enkele weken, voor de gek kan worden gehouden en belazerd kan worden. President Daniel Ortega en zijn sandinistische regeringsteam konden erop vertrouwen dat Nicaragua’s meerderheid in 2018 hun eigen materiële en nationale belangen zou begrijpen, net zoals ze nu weten dat ze dat kunnen doen, wat betreft hun inzet om COVID-19 te overwinnen. Wat de westerse geschiedenisboeken ook mogen zeggen, de Nicaraguaanse bevolking heeft herhaaldelijk haar autoriteiten gekozen op basis van haar ervaring met de falende, perverse, Amerikaanse oppositie en de formidabele kracht van het Sandinistische model van nationale ontwikkeling.
Topfoto: Cuba’s “Henry Reeve” medische brigade arriveert in Nicaragua Photo: La Voz del Sandinismo