Venezuela |
jul 2020
Bron: Maria Müller, 
RT,  6 juli 2020 (DE) ~~~

De Britse centrale bank hoeft het Venezolaanse goud dat zij in haar bewaring heeft niet aan de Venezolaanse regering te overhandigen. Volgens onze auteur verraadt deze uitspraak van een Londense rechtbank een verouderd en dubieus begrip van de wet.

door Maria Müller

Centraal in de uitspraak van het Londense “Commerce Court” over het Venezolaanse goud staat de politiek-juridische doctrine van “Eén stem”. Dit relikwie uit pre-democratische tijden woog op tegen alle andere kwesties die in dit proces als aanvulling zouden worden behandeld. Rechter Nigel Teare verklaarde dat die van ondergeschikt belang waren en heeft ze helemaal niet onderzocht. Deze norm is expliciet van toepassing op alle Britse rechtbanken – wat een beroepsprocedure zinloos zou maken.

Gereleateerd: 30 ton: De Britse rechtbank kent Venezuelaanse goudreserves toe aan de putschist Guaidó 2 juli 2020

De doctrine van “Eén stem”

Rechter Teare legde de doctrine als volgt uit:

“Het is het voorrecht van de Kroon, die boven de regering van hare majesteit staat, om erkenningsverklaringen af te geven” (noot: van een buitenlands staatshoofd) “De doctrine van ‘One Voice’ (Eén Stem) vereist dat de rechtbanken van dit land accepteren dat ze onherroepelijk zijn.”

En verder:

“Nadat Hare Majesteit’s regering de heer Guaidó heeft erkend als president van Venezuela, moeten de rechtbanken en de uitvoerende macht met één stem spreken.”

Omdat:

“Het staat het Hof niet vrij de verklaring van de regering van Hare Majesteit in te trekken en ander materiaal te onderzoeken om te bepalen hoe de positie van de regering van Hare Majesteit feitelijk (moet) worden beoordeeld.” “De rechtbank mag, voor geen enkel doel, een tegengesteld standpunt innemen.”

Het wordt elders opnieuw benadrukt..:

“De rechterlijke macht en de uitvoerende macht moeten met één stem spreken. De rechtbanken mogen het handelen van de regering van Hare Majesteit niet onderzoeken, noch voor noch na de erkenning.”

Geen democratische scheiding der machten

Hierbij moet worden opgemerkt dat de scheiding der machten tussen de uitvoerende, de rechterlijke en de wetgevende macht een van de fundamenten is van de moderne opvatting van de democratie. Als een overheidsbeslissing wordt beschouwd als de hoogste wettelijke norm waaraan alle rechtbanken ondergeschikt moeten zijn, wordt de scheiding der machten afgeschaft.

In het geval van het proces in de ‘Handelsrechtbank’ was er geen ruimte voor verdere juridische argumenten vanwege een politieke staatsdoctrine. Volgens de normen van de 20e en 21e eeuwse democratie, simuleerde rechter Teare een juridisch besluitvormingsproces, waarvan de uitkomst al voor het proces, zonder alternatief, werd bepaald.

Prins Charles in de Bank of England:

Volgens Teare vindt deze staatsdoctrine haar oorsprong in het recht van de kroon om “revolutionaire” machtsovernames te erkennen als de facto regeringen en deze “de facto soevereiniteit” te verlenen. Zelfs als de omvergeworpen regering gelijk had en blijft vasthouden aan haar recht.

De mensenrechten met illegaliteit bestrijden

Met andere woorden, deze wettelijke veiligheidsklep stelt Engeland in staat om, buitenrechtelijk, alle soorten staatsgreepregeringen te erkennen, en dus een “pragmatisch” overheidsbeleid te voeren zonder zichzelf te hoeven verantwoorden.

Rechter Nigel Teare legde dit als volgt uit:

Een dergelijke erkenning van een de facto regering is een erkenning van haar soevereiniteit. Het beginsel van “één stem” vereist dan ook dat het Hof de soevereiniteit in werking laat treden, ongeacht de eventuele grondwettelijke onwettigheid van de aldus erkende regering.

Het maakt hier duidelijk dat het besluit ten gunste van Guaidó en tegen Maduro genomen is – of zou kunnen worden, ongeacht welke Venezolaanse wettelijke of grondwettelijke normen dan ook, zuiver Brits politiek belang is.

Tegenstrijdige erkenningen

De daarop volgende conclusies van het Gerecht zijn dan ook tegenstrijdig. In punt 46, onder i), worden de vragen en antwoorden als volgt geformuleerd:

Heeft de regering van Hare Majesteit de heer Guaidó officieel erkend als interim-president van Venezuela op basis van de brief van 19 maart 2020 van het FCO (het ministerie van Buitenlandse Zaken – noot) aan het Hof en/of de openbare verklaringen van de regering van Hare Majesteit?

47e antwoord: Ja.

ii) Zo ja, is dit dan een erkenning als staatshoofd en regeringsleider?

  1. Antwoord: Nee. Deze erkenning is als staatshoofd.

(iii) Is deze erkenning in overeenstemming met de “één stem”-doctrine voor het identificeren van de problemen in dit proces?

  1. antwoord: ja.
De Britse koningin Elizabeth bezoekt een gouden kluis bij een bezoek aan de Bank of England in de City of London…

gerelateerd: Geblokkeerde goudreserves: Venezuela vraagt de Verenigde Naties om hulp

In welke zin de term “staatshoofd” in deze verdeelde rollen moet worden geïnterpreteerd, blijft een mysterie.

Het hof maakt dan ook een onderscheid tussen een “de jure” president, een grondwettelijke president (dat zou Juan Guaidó zijn) en het “de facto staatshoofd en regeringsleider” die de zaken van het land behartigt (Nicolás Maduro).

In ieder geval geen twee interim-presidenten

Rechter Teare vroeg zich af of de Britse regering Juan Guaidó of Nicolás Maduro heeft erkend, en zo ja, in welke hoedanigheid, op welke basis en vanaf welke datum? Hij antwoordt in punt 44 van de Schrift:

Ja, de regering van Hare Majesteit erkent de heer Guaidó als interim-president van Venezuela en erkent de heer Maduro niet als interim-president van Venezuela.

Pure logica. Natuurlijk kunnen er geen twee interim-presidenten van één land zijn. Zoals in elk land ter wereld, inclusief Venezuela, is deze rol alleen bedoeld ter vervanging van een president of vice-president die niet beschikbaar is.

Zijn bevoegdheden zijn beperkt, hij moet het huidige regeringsbeleid handhaven, anders zou dit een uitnodiging zijn voor couppogingen (zoals in Bolivia het geval was). Men kan waarschijnlijk met zekerheid zeggen dat in geen enkele grondwet is voorzien in een interim-persoon als politieke tegenstander, voor een vroegtijdige koerswijziging ten koste van de zittende president en zijn regering.

Maar Hare Majesteits regering en rechter Nigel Teare zien het anders. Zij baseren zich op de rol van Guaidó als voorzitter van het Parlement in februari 2019, wat voor hen voldoende is om de conformiteit van Juan Guaidó met de grondwet te certificeren. Alle overige factoren die in deze constructie in strijd zijn met de grondwet, tot en met wetsovertredingen door de persoon Guaidó, blijven onder de tafel liggen.

Diplomatieke betrekkingen zijn van ondergeschikt belang

De vraag of diplomatieke betrekkingen en wederzijdse ambassades tussen Groot-Brittannië en Venezuela de erkenning van Nicolás Maduro als een echte staats- en regeringspresident veronderstellen, was van ondergeschikt belang voor rechter Teare in dit proces. Letterlijk:

Het is niet nodig te verduidelijken of de erkenning van Maduro als de facto president afhankelijk is van het onderhouden van diplomatieke betrekkingen, want de doctrine van ‘één stem’ is van het grootste belang.

Kortom, als Hare Majesteit Juan Guaidó heeft erkend, kunnen wij niemand anders erkennen, ook al zou de internationale juridische situatie dat in feite vereisen.

Grondwettelijke bepalingen die de grondwettelijke tekst negeren

Het is verbazingwekkend dat de Engelse regering en haar rechterlijke macht, en zelfs de staten van de Europese Unie, Juan Guaidó vandaag de dag, in juli 2020, nog steeds erkennen als interim-president van de grondwet, zonder rekening te houden met de werkelijke regelgevingtekst van de Venezolaanse grondwet.

Oordeel van Teare in gewone bewoording:

Ja, Hare Majesteit’s regering erkent de heer Guaidó als interim grondwettelijk president van Venezuela. Dit gebeurde op basis van het feit dat een dergelijke erkenning in overeenstemming is met de grondwet van de Republiek Venezuela, en wel sinds 4 februari 2019.

In artikel 233 van de Venezolaanse grondwet wordt een aantal redenen genoemd op welke gronden een president vervangen zou moeten worden en hoe dat moet gebeuren. De tekst van de paragraaf maakt duidelijk dat deze niet voorziet in het geval van Guaidó.

De redenen worden gedefinieerd als “gevallen van absolute afwezigheid”, te weten:

overlijden, ontslag, verwijdering door het Hooggerechtshof, fysieke of mentale handicap bevestigd door een arts/rechtbank, een door het parlement afgekondigd (fysiek) aftreden en een door een referendum gelegitimeerd aftreden van de president.

Als een van deze “absolute gevallen van afwezigheid” zich voordoet voordat een nieuw gekozen president in functie kan treden, moeten er binnen 30 dagen nieuwe verkiezingen worden uitgeschreven. In deze tijd – en alleen dan – neemt de voorzitter van het parlement de regeringszaken over als interim-president.

Als een van deze “absolute afwezigheden” zich voordoet tijdens de eerste vier jaar van de ambtstermijn van een president, moeten er binnen 30 dagen nieuwe verkiezingen worden uitgeschreven. Gedurende deze periode, en totdat de nieuwgekozen voorzitter in functie is getreden, oefent de vicepresident de taken van het ambt uit.

Als een van deze problemen zich voordoet in de laatste twee jaar van de zesjarige termijn, neemt de vicepresident automatisch de regeringszaken over tot het einde van de termijn. Dit is de letterlijke juridische geschilzaak om het presidentschap van Venezuela.

De Britse regering en rechter Teare vergissen zich

Zowel de Britse regering als rechter Nigel Teare hebben zich vergist als ze beweren:

Een dergelijke erkenning is in overeenstemming met de grondwet van de Republiek Venezuela en bestaat sinds 4 februari 2019.

Geen enkele alinea van de statuten bepaalt dat een interim-president de directeuren van de centrale bank kan wijzigen of een parallelle raad van bestuur in het buitenland kan oprichten of ambtenaren en instellingen kan dupliceren. Dit zou ook onzinnig zijn voor een ambtstermijn van een maand.

Buitengrondwettelijk Juridisch balanceren

Deze langlopende en internationaal gecoördineerde manoeuvre is gebaseerd op een juridisch gekunstel, dat over een lange periode is voorbereid.

Centraal staat de bewering dat de laatste presidentsverkiezingen in Venezuela zijn vervalst. Deze bewering wordt vandaag de dag nog steeds gebruikt – zonder bewijs, zonder gegevens, zonder onafhankelijke transparante digitale onderzoeken – als een vanzelfsprekend allesbepalend credo.

De staten die Guaidó erkennen, gebruiken op die manier een juridische constructie die vergelijkbaar is met de echte wettekst van de Venezolaanse grondwet.

Zij verwijzen naar het eerste lid van artikel 233, het enige lid dat een korte ambtstermijn van dertig dagen toekent aan een interim-voorzitter. In koor met de Maduro-oppositie beweren zij dat er door de vermeende verkiezingsfraude helemaal geen nieuw gekozen president was, zodat niemand het presidentiële ambt kon bekleden – zoals in het geval dat een nieuw gekozen president afwezig is.

Net als in de tijd van de Engelse kaper Sir Francis Drake: De koningin inspecteert het goud dat uit Venezuela is gestolen… (symboolbeeld)


Lees meer:Waarom beslist een Londense handelsrechtbank over de toekomst van de goudreserves van Venezuela?

De grondwettelijke regel van artikel 233, lid 1, staat dus een interim-president toe. Ergo, zelfs 16 maanden later wordt Guaidó nog steeds wettelijk in zijn rol geplaatst, in weerwil van alle wettelijke verplichtingen van deze functie.

Dit is een puur politiek argument, dat niets te maken heeft met de echte constitutionele tekst van Venezuela. Nooit zouden de erkennende regeringen, met inbegrip van hun justitiële instellingen, toestaan dat hun eigen wetten in een “analoge procedure” buiten hun eigen bewoordingen worden geïnterpreteerd.

Dit gebruik (en erosie) van wettelijke normen in het geval van Venezuela vereist ongetwijfeld een voorafgaande grondwetswijziging, waarbij over de hier gepresenteerde problemen besproken en over gestemd kan worden door het Venezolaanse volk. Het internationale netwerk van Amerikaanse bondgenoten neemt het op zich om in naam van de democratie en de mensenrechten de soevereiniteit van het Venezolaanse volk in eigen zak te steken.

Gerelateerde berichten in dit archief: